Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях

Я далек от театральной критики, но, при всем уважении к репертуару Купаловского, после "Шляхцица..." решил написать отзыв. Ни, что не предвещало такой пустоты. Смысла нет. Сюжета нет. Как в телесериале, что-то высасывают из пальца до тех пор пока это возможно, а потом пришла фея, все за одну минуту разрулила, поклон, занавес, очередь за курткой.
Возможно, это можно было бы хоть как-то воспринять на другой сцене, но для чего это Купаловскому? Не понятно
К игре актеров претензий никаких.

А вось у мяне пасля прэм'еры самыя добрыя ўражанні. Прызнаюся, я не чакала, што мне настолькі ўсё спадабаецца.
А вось прачытаўшы крытычныя артыкулы і каментарыі на спектакль, узнікла адчуванне, што ўсе згаварыліся супраць рэжысёра. Між тым, і тыя ж крытыкі, безумоўна, у курсе, што "камандуе парадам": задае тон, настрой, пагаджаецца або не і на (таленавітую!) сцэнаграфію, і на музыку, абірае (супер!)акцёраў, "шліфуе" рэплікі, — МЕНАВІТА РЭЖЫСЁР, сябры мае!!
Да таго ж, шаноўныя крытыкі, калі вы пішаце рэцэнзіі, то дзе прафесійны разбор? Дзе вызначэнне жанру хаця б? А то атрымліваецца суцэльнае выясненне адносінаў, а па сутнасці — НІЧОГА.

Дзялюся, у сваю чаргу, уласнымі крытычнымі заўвагамі і ўражаннямі.
З артыкула ў артыкул пераходзяць імёны выдатных акцёраў, сцэнографаў, харэографа, кампазітара. Імі захапляюцца, некаму прадракаюць зорную будучыню. У той жа час прафесійныя гледачы наракаюць на тое, што няма ў пастаноўцы рэжысёрскай работы. Такая заява выклікае здзіўленне. Калі б так напісаў просты глядач, то можна было б зрабіць скідку. Аднак профі ўсё ж павінны разумець тонкасці працэсу стварэння спектакля, яго “кухню”. Па-першае, хто як не рэжысёр сабраў гэтых таленавітых людзей, хто задаваў накірунак на матэрыялізацыю сваіх задум?.. Думаю, што гэта закулісная справа далёка не лёгкая. У інтэрпрэтацыі ж абазнаных, прафесійных гледачоў, што дзіўна, галоўны творца, які даваў згоду на ўсё, што адбывалася на сцэне і выклікала захапленне гледачоў: на тыя ж дэталі касцюмаў, на асвятленне, афармленне сцэны, колеры, жэсты, кожны гук, — нібыта адсутнічае. Робяць справу ўсе, але толькі не рэжысёр — так можа быць?..

После просмотра спектакля «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях» (премьерный показ 8.07) мне пришла в голову одна мысль- с белорусской театральной жизнью происходит что-то не очень хорошее. Самым мягким определением этого «чего-то» будет слово инфантилизм, а менее мягким - творческая импотенция.

Спектакль «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях» с точки зрения драматургии и режиссуры плоский, шаблонный, примитивный, лишенный малейшей авторской интонации, то есть полная пустышка.

Но не всё так плохо, да хороших режиссеров днем с огнём не сыщешь, зато есть хорошие актеры. Иван Трус и Александр Казелло играют хорошо, и тот образ Зла, который им удалось воплотить в спектакле получился ярким, объёмным, врезающимся в память. На фоне этого Зла образы Добра, Любви, Духовности получились такими жалкими и тусклыми, что становится как-то очень и очень неуютно по окончании спектакля.